“Τίποτα δε θα σε κάνει τόσο χαρούμενη ή τόσο λυπημένη, τόσο περήφανη ή τόσο κουρασμένη, όσο η μητρότητα.”
Πριν κάνω παιδιά, είχα μια πολύ λεπτομερής εικόνα στο μυαλό μου, για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένα παιδί, ποιες αρχές πρέπει να έχει μια μητέρα, τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει, και ούτω καθεξής. Και μετά γέννησα…
Ούτε τα μισά από αυτά που είχα φανταστεί δεν αντιστοιχούσαν στην πραγματικότητα. Αναμφίβολα, η γέννηση των παιδιών μου είναι από τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις, όπως και τόσες άλλες στιγμές που ακολούθησαν. Σε αυτό το άρθρο, όμως, δε θέλω να μιλήσω για τις όμορφες στιγμές και για το πόσο τέλεια είναι η μητρότητα. Θέλω να μιλήσω για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα (και αντιμετωπίζω) και τις παγίδες που μπορεί να κρύβει η μητρότητα.
Πριν γεννηθεί το πρώτο μας παιδί, έχουμε μια σχετικά ακριβής εικόνα για τον εαυτό μας και το χαρακτήρα μας. Ξέρουμε τι μας αρέσει, τι δε μας αρέσει, πως θέλουμε να περνάμε το χρόνο μας και πως να διαχειριζόμαστε το χρόνο μας. Κατά την εγκυμοσύνη, διαβάζουμε άρθρα και βιβλία, ακούμε εμπειρίες από άλλες μαμάδες και προετοιμαζόμαστε για το μωρό μας. Θέλοντας και μη, φτιάχνουμε μια εικόνα στο μυαλό μας για τον καιρό μετά. Αποκτάμε πιστεύω και προσδοκίες για τη ζωή ως οικογένεια και εμάς ως γονείς. Και είναι καλό αυτό, γιατί μας γεμίζει (συνήθως) με χαρά, ενθουσιασμό και προσμονή.
Αναλόγως με την εξέλιξη των πρώτων μηνών του μωρού μας, οι πρώτες αλλαγές μπορούν να εμφανιστούν αμέσως ή μετά από μήνες. Εγώ ήμουν από τις τυχερές μητέρες: ο πρώτος χρόνος της κόρης μου πέρασε, σαν όνειρο. Κοιμόταν τακτικά και πολλές ώρες, έτρωγε και ήταν ευδιάθετη. Το όνειρο κάθε μητέρας. Πότε και γιατί όμως άρχισα να αλλάζω; Δεν έχω ιδέα. Τώρα βλέπω ότι, η αλλαγή δεν ήταν κεραυνοβόλα ή εσκεμμένη. Απλά έγινε σταδιακά, χωρίς να το προσέξω. Μέχρι που μια ερώτηση με έκανε να ξυπνήσω:
«Τι έχεις πάθει; Δεν είσαι ο εαυτός σου!»
Και όντως, μετά από δύο χρόνια, προσπάθησα να βρω και πάλι τον παλιό μου εαυτό, αλλά δεν τον έβρισκα. Πού είχε πάει η Σοφία που της άρεσε το διάβασμα, που είχε φίλους, αυτοπεποίθηση και όρεξη για ζωή; Σίγουρα, η κοινωνική ζωή παραγκωνίζετε με ένα μωρό, αλλά πλέον δεν είχα ούτε τις καλύτερές μου φίλες από κοντά. Το διάβασμα γίνεται πολυτέλεια, όταν προσπαθείς να ισορροπήσεις παιδί, σύζυγο, σπίτι και, ίσως και, δουλειά. Αλλά ήμουν όντως θύμα των περιστάσεων ή απλά τις χρησιμοποιούσα ασυναίσθητα ως δικαιολογία;
Τώρα, έξι χρόνια αργότερα και με άλλο ένα παιδί, μπορώ να δω τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα και από μια απόσταση ασφαλείας. Ιδιαίτερα τις παγίδες, τις οποίες μας στήνει πολλές φορές η μητρότητα και το περιβάλλον μας. Σίγουρα όχι κακοπροαίρετα, αλλά αρκετά επικίνδυνες, καθώς χάνουμε πολύτιμο χρόνο από την ίδια μας τη ζωή και της οικογένειάς μας, απλά γιατί δεν είμαστε σε θέση να τις απολαύσουμε και να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Γιατί, στην τελική, η οικογένειά μας δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από αυτό: τον καλύτερό μας εαυτό!
Ποιες είναι αυτές οι παγίδες της μητρότητας:
1) Απομόνωση
Ένα λάθος, το οποίο κάνουν πολλές μαμάδες, είναι να κρατάνε τον εαυτό τους και το μωρό τους σε απομόνωση. Άλλες φορές σκόπιμα, επειδή θέλουν να προστατέψουν το παιδί τους από ιώσεις και άλλες παιδικές ασθένειες, και άλλες φορές, επειδή έτσι προέκυψε και έγινε συνήθεια. Οι επιπτώσεις, όμως, σε κάθε περίπτωση είναι αρνητικές τόσο για το παιδί, όσο και για τη μητέρα.
Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πλήρως την καραντίνα των πρώτων 40 ημερών. Σίγουρα, το μωρό είναι ευαίσθητο με αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα και, για αυτό θα πρέπει να αποφεύγονται οι κλειστοί και πολυσύχναστοι χώροι. Αλλά ένας περίπατος, ντυμένο με τα κατάλληλα ρουχαλάκια, στη φύση με καθαρό αέρα και ηλιοφάνεια, κάθε άλλο από κακό κάνει στο μωρό. Αντιθέτως, ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό του σύστημα, βοηθάει στην ανάπτυξη των αισθήσεων και το ηρεμεί. Και, συνιστάτε από τους παιδίατρους! Αλλά και για τη μητέρα, ο καθημερινός περίπατος είναι ζωτικής σημασίας. Υπάρχουν έρευνες, οι οποίες επιβεβαιώνουν, ότι νέες μητέρες, οι οποίες βγαίνουν καθημερινά έξω με το παιδί τους, είναι λιγότερο επιρρεπής στην επιλόχειο κατάθλιψη και άλλες ψυχικές δυσφορίες.
Ένα επιπλέον πρόβλημα με την απομόνωση είναι, ότι γρήγορα γίνεται συνήθεια. Έχουμε βολευτεί με τη ρουτίνα μας και φοβόμαστε, ότι κάθε, έστω και τόση δα μικρή, αλλαγή μπορεί να φέρει το χάος. Και κάπως έτσι, μερικές φορές χωρίς καν να το καταλάβουμε, χάνουμε τελείως την επαφή με τον έξω κόσμο. Μια έρευνα του Πανεπιστημίου Stanford έδειξε ότι, η σημαντικότερη προϋπόθεση για την καλή υγεία της γυναίκας είναι οι φιλίες της με άλλες γυναίκες. Και αυτό γιατί έχει την ανάγκη να μοιράζεται τα συναισθήματά της και να συζητάει. Όταν, λοιπόν, αποκόβεται συναισθηματικά, γίνεται πιο επιρρεπής σε αισθήματα ενοχή («Θα έπρεπε να ξέρω, γιατί κλαίει το μωρό μου.», «Θα έπρεπε να είχα καταλάβει, ότι είναι άρρωστο.», κτλ.), αναξιότητας («Δεν είμαι καλή μαμά.», «Δεν μπορώ να τα καταφέρω.» κτλ.) και κατάθλιψης. Ενώ, μια μητέρα που συναναστρέφεται συστηματικά με φίλες ή άλλες μητέρες και μοιράζεται τις δυσκολίες και τα αρνητικά της συναισθήματα, έχει περισσότερο θάρρος και δύναμη να ανταπεξέλθει.
Αλλά και το παιδί μας χρειάζεται την κοινωνικοποίηση. Η κοινωνικοποίηση του μωρού μας ξεκινάει λίγο μετά τη γέννησή του μέσα από το παιχνίδι, με εμάς ως κύριο φορέα. Και έτσι συνεχίζεται τους επόμενους μήνες. Από εμάς θα μάθει τις πρώτες του δεξιότητες και «κανόνες». Από κάποιο στάδιο, όμως, και μετά η επαφή με άλλα παιδιά γίνεται αναγκαία και επιθυμητή. Γιατί εκεί είναι που το παιδί μας μαθαίνει να αλληλοεπιδρά με άλλα παιδάκια, να οριοθετείται, να διεκδικεί και απλά να παίζει ανέμελα. Και εσείς; Μπορείτε, επιτέλους, να περάσετε ένα απόγευμα έξω από το σπίτι σας, μακριά από τη ρουτίνα σας και να ξεκινήσετε τη δικιά σας κοινωνικοποίηση.
2) Υπερπροστατευτικότητα
Ένας από τους κύριους ρόλους μας ως γονείς είναι να προστατεύουμε τα παιδιά μας. Θέτουμε κανόνες, εμπλεκόμαστε στη ζωή τους και προσπαθούμε να είμαστε θετικά πρότυπα για τα παιδιά μας. Δυστυχώς, όμως, μερικές φορές το παρακάνουμε. Με την υπερφροντίδα μας στερούμε από τα παιδιά μας την εξέλιξη σε ανεξάρτητα και αξιόπιστα ανθρώπινα όντα.
Σίγουρα οι προθέσεις μας είναι αγνές. Θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο, να μη νιώσουν τα παιδιά μας την αίσθηση της αποτυχίας, να προσφέρουμε όσα εμείς στερηθήκαμε ή απλά έχουμε την ανάγκη να μας χρειάζονται. Το ερώτημα είναι με ποιο τίμημα. Θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με αυτοπεποίθηση και την ικανότητα να ανταπεξέλθουν στην πραγματικότητα ή θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο των πράξεών τους και του περιβάλλοντός τους;
Θα σας πω ένα «μυστικό». Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε τον πλήρη έλεγχο. Κάτι που συνειδητοποίησα, όταν έκανα επιτέλους την Εκπαίδευση Αποτελεσματικού Γονέα (Gordon Hellas) είναι, πόσο εξουθενωτικό ήταν να είμαι πάντα εγώ υπεύθυνη για όλα. Δεν μπορώ να προστατεύσω τα παιδιά μου από τα πάντα. Αυτό, όμως, που μπορώ να κάνω είναι να μεγαλώσω ανεξάρτητα και αξιόπιστα παιδιά, με ηθικές αξίες, την αίσθηση της ευθύνης και τη συνειδητοποίηση των δεξιοτήτων τους, ικανά να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις της ζωής. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, ούτε από άποψη ψυχικής ηρεμίας, γιατί σαν γονέας ποτέ δε σταματάς να ανησυχείς, ούτε από άποψη γνώσεων, γιατί πολλές φορές απλά δεν ξέρουμε πώς. Ευτυχώς, όμως, ζούμε σε μια εποχή, στην οποία ο παιδοψυχολόγος δε θεωρείται μόνο γιατρός για τα «δύσκολα» παιδιά, και στην οποία το διαδίκτυο μας ανοίγει τις πόρτες για πολλές λύσεις (όπως διαδικτυακά σεμινάρια, συνεδρίες, κτλ.).
Προσπαθήστε, λοιπόν, να παρατηρήσετε με ειλικρίνεια τον εαυτό σας και αναζητήστε λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν, αντί να τα αγνοείτε. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν εξαφανίζονται, αλλά αντιθέτως, μεγαλώνουν. Και ας μη φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
3) «Δεν χρειάζομαι βοήθεια.»
Ως (νέος) γονέας έχουμε να μάθουμε πάρα πολλά πράγματα πάρα πολύ γρήγορα. Συν το ότι αλλάζει τελείως το πρόγραμμά μας, συν το ότι είμαστε υπεύθυνοι για ένα μικρό ανθρώπινο πλάσμα, συν το ότι πρέπει να ισορροπήσουμε όσο πιο καλά γίνεται τις ανάγκες όλης της οικογένειας, συν συν συν…
Η εξάντληση και η έλλειψη χρόνου δημιουργούν μια (σχεδόν μόνιμη) αίσθηση άγχους και κούρασης, η οποία δε μας αφήνει να απολαύσουμε ούτε το παιδί μας, ούτε τη ζωή μας γενικότερα. Για αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να ζητάμε βοήθεια και αυτό από νωρίς. Είτε είναι από το σύντροφό μας, από το οικογενειακό μας περιβάλλον, από μια φίλη ή κάποιον ειδικό (π.χ. παιδοψυχολόγο).
Μερικές φορές έχουμε την απαίτηση, οι άλλοι να αντιλαμβάνονται από μόνοι τους, πότε χρειαζόμαστε βοήθεια και απογοητευόμαστε, όταν δεν το κάνουν. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό. Κανείς δεν είναι μέσα στο μυαλό μας, παρά μόνο εμείς. Μόνο εμείς γνωρίζουμε τις αντοχές μας και πότε τις ξεπερνάμε. Για αυτό μη νιώθετε άσχημα, όταν δεν μπορείτε να ανταπεξέλθετε και ζητήστε βοήθεια.
Δώστε στο σύντροφό σας την ευκαιρία να σας μάθει στον καινούργιο σας ρόλο και μοιραστείτε τις ευθύνες. Εξηγείστε στη φίλη σας, πώς νιώθετε και πού χρειάζεστε βοήθεια. Ή αναζητήστε συμβουλές από μια παιδοψυχολόγο για την καλύτερη διαχείριση του γονικού σας χρόνου. Είναι κρίμα και περιττό, να μην μπορείτε να απολαύσετε πολλές στιγμές με το παιδί σας, επειδή είστε εξαντλημένοι, δεν έχετε χρόνο ή απλά επειδή ντρεπόσασταν να ζητήσετε βοήθεια.
4) Σύγκριση
«Εμένα κοιμάται όλο το βράδυ!», «Τι; Δεν έχει ούτε ένα δόντι ακόμα;», «Το μωράκι μας περπατάει από 10 μηνών.» Αυτές και άλλες παρόμοιες προτάσεις με τρέλαιναν, όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά. Από τη στιγμή που απέκτησα παιδιά, όλα φαίνονται να είναι ένας μόνιμος διαγωνισμός. Πότε έβγαλαν τα πρώτα δόντια, πότε περπάτησαν, πότε είπαν τις πρώτες λεξούλες και ούτω καθεξής. Έξω από τον παιδίατρο, στον παιδικό, στα ψώνια ή σε οικογενειακά τραπέζια, παντού η ίδια εμμονή. Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή χωρίς τη μόνιμη ανάγκη για σύγκριση και επιβεβαίωση!
Αντί να συγκρίνουμε τα παιδιά μας με άλλα παιδιά, θα έπρεπε απλά να απολαμβάνουμε το κάθε στάδιο ανάπτυξης και να ζούμε τον ενθουσιασμό μας. Έτσι, όχι μόνο αναπτύσσουν περισσότεροι αυτοπεποίθηση τα παιδιά μας, καθώς τους δίνουμε την αμέριστη προσοχή μας, όταν τη χρειάζονται, αλλά μαθαίνουν, επίσης, ότι η διαφορετικότητα είναι φυσιολογική και ότι η ζωή δεν είναι ένας μόνιμος αγώνας σύγκρισης και ανωτερότητας.
Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε και να σεβόμαστε, ότι
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, με το μοναδικό του χαρακτήρα και το δικό του ρυθμό ανάπτυξης.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος ανησυχίας, αν το παιδί σας περπατήσει μετά το παιδί του γείτονα, ή μιλήσει μετά το ανιψάκι σας. Μην αφήνεται τη σύγκριση να μειώσει τις ικανότητες του παιδιού σας και βασιστείτε μόνο στο ένστικτό σας και στον/στην παιδίατρό σας.
5) Η τέλεια μαμά
Για πολύ καιρό είχα μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου για το πώς πρέπει να είναι μια μητέρα. Το πόση ενέργεια και προσπάθεια κατανάλωσα προσπαθώντας να φτάσω ένα φανταστικό ιδεώδες δεν περιγράφεται. Και, όταν δεν είχα το δικό μου ιδεώδες στο μυαλό, άκουγα φράσεις, όπως: «Εγώ, όταν ήταν τα παιδιά μου μικρά, έκανα αυτό και αυτό και αυτό…» ή με πολιορκούσαν φωτογραφίες από άψογα σπίτια, περιποιημένες μαμάδες και τέλεια παιδάκια στα social media. Και κάθε φορά που τα πράγματα ξέφευγαν στο σπίτι μου (παιδιά να κλαίνε και να γκρινιάζουν, το καλάθι με τα άπλυτα να ξεχειλίζει και οι τρίχες στα πόδια μου να γίνονται πλεξούδες), απελπιζόμουν, θεωρώντας ότι είχα αποτύχει ως μάνα, σύζυγος και γυναίκα. Γιατί αυτές τα καταφέρνουν, εγώ όμως όχι; Μέχρι που ανακάλυψα και συνειδητοποίησα το μυστικό:
Καμία μαμά δεν είναι τέλεια!
Μπορεί στα social media να φαίνονται τέλειες, αλλά δεν είναι παρά στιγμιότυπα. Και για να τραβηχτούν αυτά τα στιγμιότυπα, πάντα υπάρχει κάποιο τίμημα. Είτε ατελείωτες ώρες προετοιμασίας, είτε η γκρίνια των παιδιών, είτε η παραμέληση κάποιας άλλης υποχρέωσης. Όσο αφορά τώρα τα παλιά τα χρόνια που οι μαμάδες έκαναν πολλά περισσότερα… Ε, ήταν και τελείως άλλες οι συνθήκες, οι ανάγκες, οι ανησυχίες και οι προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ένα άλογο με ένα πορτοκάλι.
Αυτό που πρέπει να κάνει κάθε μητέρα είναι να ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές της, τις ανάγκες της και τα θέλω της. Όλες θα κάνουμε λάθη, ειδικά στην αρχή, και θα πρέπει να πειραματιστούμε, μέχρι να ανακαλύψουμε, τι είδους μαμά είμαστε και πώς θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Τι θα απαντούσα στην ερώτηση, ποια είναι η τέλεια μαμά;
Η τέλεια μαμά είναι αυτή που είναι ο εαυτός της και προσπαθεί κάθε μέρα να γίνει καλύτερη.
6) Υπερανάλυση
Πόσες φορές είχα την αίσθηση, ότι το κεφάλι μου θα σπάσει από τις ίδιες και ίδιες σκέψεις, ειδικά όταν τα παιδιά μου ήταν άρρωστα. Τις περισσότερες φορές, δυστυχώς, με μόνο αποτέλεσμα να καταλήγω τελείως μπερδεμένη και αγχωμένη και χωρίς κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα. Όταν κάποια στιγμή η μικρή μου κόρη χρειάστηκε ένα έκτακτο χειρουργείο, η μόνη σκέψη που εμφανιζόταν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου ήταν «Γιατί δεν το είχα καταλάβει;». Έφτασα στο σημείο να πιστεύω, ότι είμαι τελείως ανίκανη σαν μάνα, ότι δεν μπορώ να εμπιστευτώ το μητρικό μου ένστικτο και, ότι παραλίγο να χάσω την κόρη μου και έφταιγα εγώ.
Μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά έτσι δουλεύει η υπερανάλυση – όσο πιο ακραία η κατάσταση, τόσο πιο ακραία γίνεται η υπερανάλυση. Αναμασάμε την ίδια σκέψη ξανά και ξανά, προσδίδοντάς της στο τέλος μεγαλειώδεις διαστάσεις. Και το κακό είναι ότι μας ακούγονται και πάρα πολύ λογικές.
Πολλές φορές, επίσης, πιστεύουμε ότι η υπερανάλυση μιας κατάστασης θα μας οδηγήσει στην καλύτερη απόφαση. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν ισχύει. Είναι αποδεδειγμένο, ότι άτομα, τα οποία συχνά υπεραναλύουν καταστάσεις είναι πιο επιρρεπείς στις αρνητικές σκέψεις, στην κατάθλιψη και στο άγχος και συχνά τους κατέχει μια αίσθηση ανικανότητας και απαισιοδοξίας.
Το καλό είναι ότι άπαξ και αντιληφθούμε, ότι υπεραναλύουμε μια κατάσταση, υπάρχουν μερικά κόλπα που μπορούν να μας βοηθήσουν:
• Μιλήστε στον εαυτό σας σωστά
Σε προηγούμενα άρθρα θα βρείτε μερικές συμβουλές για το πώς μπορείτε να σταματήσετε τις αρνητικές σκέψεις.
• Αποσπάστε την προσοχή σας
Βγείτε έξω, συναντηθείτε με φίλους ή απλά ανοίξτε την τηλεόραση. Κάντε οτιδήποτε σας κάνει να σταματήσετε να σκέφτεστε.
• Οργανωθείτε
Αν είστε σίγουροι, ότι ούτως ή άλλως θα υπεραναλύσετε μια κατάσταση, κάντε το τουλάχιστον οργανωμένα. Δώστε στον εαυτό σας 10 λεπτά, βάλτε χρονόμετρο, και αρχίστε… Όταν, όμως, χτυπήσει το χρονόμετρο, σταματήστε και κάντε αμέσως κάτι διασκεδαστικό για τουλάχιστον άλλα 10 με 15 λεπτά.
• Αναρωτηθείτε
«Θα έχει σημασία σε ένα μήνα/έξι μήνες ή ένα χρόνο;»
Αν η απάντηση είναι «Όχι» ή «Όχι και πολύ.», τότε δε χρειάζεται να του δώσετε και τώρα τόση σημασία.
7) Πού πήγε ο παλιός μου εαυτός;
Αυτή είναι μια παγίδα, στην οποία έπεσα γρήγορα, αλλά το αντιλήφθηκα σχετικά αργά. Ο ρόλος της μητρότητας με «κατασπάραξε», μέχρι που δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα από τον παλιό μου εαυτό. Είχα παραμελήσει τις φίλες μου, τα χόμπι μου, τις υποχρεώσεις μου και, πάνω απ’ όλα τον άντρα μου και εμένα, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Μετά από δυόμιση χρόνια, εντέλει και ευτυχώς, με προσγείωσε ο άντρας μου (αν βέβαια τον ρωτήσετε, δε θα έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάω, γιατί απλά, σαν άντρας, το έκανε τελείως ασυναίσθητα).
Για πολλές μητέρες κάποια στιγμή εμφανίζεται η ερώτηση, αν ο ρόλος της μητέρας είναι το μόνο που έχουν, ειδικά αν πριν ήταν πολύ δραστήριες, κοινωνικές και με πολλά ενδιαφέροντα. Άλλες πάλι δεν αναρωτιούνται ποτέ, γιατί απλούστατα τους γεμίζει αυτός ο ρόλος.
Πώς, όμως, μπορούμε να καταλάβουμε, ότι έχουμε χαθεί στο ρόλο της μητρότητας; Είναι σχετικά απλό. Όταν αρχίζουμε και νιώθουμε άδειες. Όταν οι προτεραιότητες των παιδιών μας και όλων των άλλων, έχουν γίνει πιο σημαντικές από τις δικές μας. Όταν αναρωτιόμαστε όλο και πιο συχνά, αν ο ρόλος της μητρότητας είναι ο μόνος μας ρόλος πλέον, και όταν νοσταλγούμε συχνά τον παλιό μας εαυτό. Δε χρειάζεται να νιώθουμε τύψεις για τις σκέψεις μας. Πρέπει «απλώς» να αναλογιστούμε, τι θα θέλαμε να ξαναεντάξουμε στη ζωή μας και να αναδιοργανώσουμε τις προτεραιότητές μας. Το ότι θα προσθέσουμε μερικές δικές μας προτεραιότητες στο πρόγραμμά μας, δε σημαίνει ότι παραμελούμε τις ανάγκες των παιδιών μας, σημαίνει απλά, ότι αναγνωρίζουμε τις δικές μας ανάγκες ως εξίσου σημαντικές.
Επιπλέον σημάδια είναι η παραμέληση της εξωτερικής μας εμφάνισης και η αδιαφορία για τα ρούχα μας. Σίγουρα δεν πρέπει να φτιαχνόμαστε και να ντυνόμαστε ωραία μόνο για να κάνουμε εντύπωση στους άλλους, αλλά κυρίως για να νιώσουμε εμείς οι ίδιοι όμορφα και για να δείξουμε στον εαυτό μας, ότι νοιαζόμαστε για μας.
Πολλές φορές, και ενώ είχα πάρα πολλές κοινωνικές συναναστροφές, ένιωθα τελείως μόνη. Δεν είχα καμία όρεξη να συμμετέχω στις συζητήσεις και πολλές παρέες μου φαίνονταν αδιάφορες και ανούσιες. Και ενώ αυτή η αίσθηση μοναξιάς μπορεί να φαίνεται παράλογη, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Όταν δεν κάνουμε τίποτα για τον εαυτό μας, δεν έχουμε κάποιο χόμπι και δε δίνουμε σημασία στις ανάγκες μας, είναι απολύτως φυσιολογικό αυτή η παραμέληση να έχει αντίκτυπο και σε άλλες πτυχές της ζωής μας.
Το πρώτο πράγματα που έχετε να κάνετε, αν νιώθετε ότι έχετε χάσει τον εαυτό σας, είναι να είστε ειλικρινής και να παραδεχτείτε τις σκέψεις σας. Μόνο έτσι μπορείτε πραγματικά να αλλάξετε κάτι. Αρχίστε πάλι να σκέφτεστε τον εαυτό σας και τις ανάγκες σας και ενσωματώστε τις με μικρές αλλαγές στη ζωή σας. Ένα ήρεμο μπάνιο, ένας καφές με μια παλιά φίλη ή ένα διαδικτυακό σεμινάριο, που πάντα θέλατε να κάνετε, είναι μια καλή αρχή. Και πιστέψτε με, το παιδί σας θα χαρεί πολύ να σας δει και πάλι με ένα αληθινό χαμόγελο.
Το καλό είναι ότι η κρίση της ταυτότητας δεν κρατάει για πάντα. Θα ξαναβρείτε τον εαυτό σας, ο οποίος σίγουρα δε θα είναι ο ίδιος με πριν, αλλά ακόμα καλύτερος. Πάντα θα έχετε να αντιμετωπίσετε προκλήσεις στη μητρότητα, αλλά όσο πιο ελαστικές και ρεαλιστικές είστε, τόσο πιο εύκολο θα προσαρμόζεστε ως μητέρα, σύζυγος, φίλη και άνθρωπος.
Δεν μπορώ να πω, ότι ήμουν υπερβολική σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά πέρασα σχεδόν από όλα τα στάδια. Μερικές μαμάδες περνάνε μόνο μια, αλλά αυτή για τα καλά. Και άλλες πάλι, δύο ή τρεις. Το πρόβλημα δεν είναι, σε πόσες παγίδες πέφτουμε, αλλά το ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε και χανόμαστε.
Μετά από αρκετά χρόνια αναλυτικής ενδοσκόπησης σεμινάρια και άπειρα βιβλία, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς και είναι ανώφελο να προσπαθούμε να γίνουμε. Πρέπει, όμως, να είμαστε αληθινοί και ανθρώπινοι. Να μη φοβόμαστε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, να μπορούμε να ζητάμε ειλικρινά συγγνώμη (και από τα παιδιά μας) και να προσπαθούμε καθημερινά να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Πάντα θα υπάρχουν μέρες που όλα φαντάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα, αλλά με μια ρεαλιστική ματιά στην πραγματικότητα και στον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε, να δούμε τα λάθη μας και την επόμενη φορά να τα καταφέρουμε καλύτερα.
Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας; Δεν ξέρω. Υπάρχει, όμως, ένα ρητό που με προσγειώνει, όταν έχω την αίσθηση ότι χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου ή των παιδιών μου:
«Παν Μέτρον Άριστον»
Picture from pixabay.com